25 jaar Charissa.... weer wat wijzer en grijzer!

Jaja een kwart eeuw, ik word echt al oud! Door mijn vlechtjes zie je mijn grijze haren gelukkig niet ;) Het was heel gek om niet met ‘mijn eigen mensen’ te zijn met mijn verjaardag, maar ook wel bijzonder om een keer jarig te zijn aan de andere kant van de wereld! Het doet me wel weer de ogen openen dat ik maar een bofkont ben dat ik in Nederland geboren ben en een relatief gemakkelijk leven heb. Vooral deze week waar ik een paar flink geconfronteerd ben met de realiteit die in de compounds heerst.

Afgelopen week ben ik samen met de anderen naar Mindolo West geweest om daar voedsel uit te delen aan baby’s/peuters met HIV. Ingrid en Pastor Victor waren vorige week ook al geweest. We hebben in totaal 4 kinderen bezocht, allemaal erg aangrijpend. Maar eentje heeft mij persoonlijk erg aangegrepen en daarom wil ik jullie graag voorstellen aan Morgan en zijn moeder.

We ontmoeten Morgan en zijn moeder onderweg toen we terugliepen van een ander gezin vandaan. De moeder is een meisje van 21 jaar oud, die zelf waarschijnlijk ook met HIV besmet is. Zij liep daar samen met haar een zoontje, Morgan, van 3 jaar oud, quadripleeg (alle vier de ledematen verlamd en soms spastisch) en HIV besmet. Het meisje zag er erg depressief uit en het jongetje hing in het begin met een draagdoek tegen haar aan. Door zijn aandoening was het niet mogelijk voor hem om stabiel te hangen, dus zijn koppie rolde alle kanten op. Van Pastor Victor en Ingrid hadden we begrepen dat de moeder van het meisje zich ook veel zorgen om haar maakte. Het meisje heeft al 3 van haar broers en zussen verloren, waarschijnlijk ook aan Aids. En de laatste paar maanden veel gewicht verloren. Zodoende had ik Saukani van te voren ook al ingelicht en gevraagd of zij met mij wilde meegaan naar dit gezin. Het meisje spreekt niet goed engels en ik had echt het gevoel dat het goed zou zijn als iemand met dat meisje praat en haar misschien wat kan helpen. Weer wat hoop kan geven, of misschien gewoon alleen maar een luisterend oor en wat aandacht. Ik zou voornamelijk voor het jongetje daar heen gaan, omdat hij fysiotherapie nodig heeft. En buiten dat is mijn bemba niet van een niveau dat ik zulke moeilijk gesprekken zou kunnen voeren.
Sau en ik zijn met het eten voor Morgan, met haar meegelopen naar het huisje waar ze woont met ongeveer haar hele familie. Als je dan aankomt zitten overal kindjes op de grond, je ziet wat volwassen soort van koken of het haar van een van kindje doen. We liepen een muffig huisje binnen, kindjes rennen in de rondte. Er woont hier dus blijkbaar een grote familie in een minihuis. Eenmaal binnen probeerde ik wat contact te krijgen met het kleine kereltje. Ingrid was vorige week langs geweest bij dit gezin en toen trok die kleine elke keer meteen in een spasme, waarschijnlijk omdat hij schrok van de witte huid :) Met rustig tegen hem praten en zachtjes over zn bolletje aaien kreeg ik uiteindelijk contact met het mannetje en kneep hij zelfs een beetje in mijn vinger. Ik was hier persoonlijk heel blij mee, dat betekent dat er een ingang is dat ik kan proberen hem rustig wat te gaan behandelen de komende maanden.

Saukani was dus ook mee en soms raakt ze me echt met de manier waarop ze werkt. Ze heeft zelf weinig, maar neemt vervolgens wel slippers en een t shirt van zichzelf mee om aan het meisje te geven. Om de simpele reden dat zij nog altijd meer heeft dan dat meisje. Op deze manier wilde ze haar helpen en een ingang zien te vinden voor een gesprek. We zijn er heel kort geweest en hebben afgesproken dat we samen volgende week terug komen. Na afloop waren we allebei heel erg onder de indruk. Het is echt ongelofelijk confronterend om tegenover een meisje van bijna je eigen leeftijd te zitten en te zien dat ze eigenlijk zo ongelofelijk uitzichtloos in de put ziet. Je halve familie verloren aan AIDS, een gehandicapt kindje wat ook besmet is en zelf ook ziek zijn....... Dan denk ik altijd, op school zal ze waarschijnlijk ook van die grote dromen gehad hebben, net als de kinderen die ik tijdens de Choose to Wait lessen tegenkom. Maar wat is er van terecht gekomen, en ze is ook nog zo jong! Het maakt de problemen en zorgen in mijn eigen leventje zo klein! En soms kan ik dan ook zo ontzettend kwaad op mijzelf worden als ik weer loop te klagen over van die totaal niet belangrijke dingen. Ik hoop dat Sau een beetje bij haar binnen kan komen en dat ze haar in ieder geval weer wat lichtpunten in haar leven kan geven. Ik zal mij wat meer ontfermen over Morgan en kijken of ik wat met het kereltje kan bereiken. En we blijven hun eten brengen, zodat het jochie in ieder geval normaal groeit.
Veel van de HIV kids zien er echt ontzettend ondervoed uit, veel te klein voor hun leeftijd en heel mager......toekomstperspectief....???

Naast de gewone kidsclubs die we hebben in Chipata, Miseshi en Amlew compound, zijn we vanwege de vakantieperiode ook een kidsclub gestart op onze eigen compound de MEF. De laatste tijd krijgen we al geregeld kinderen op visite, die het natuurlijk harstikke leuk vinden om bij een stelletje gekke blanken het huis binnen te sluipen enzo.
We hebben de hele middag met ze gevoetbald, en nadat we volledig bezweet en bekaf waren zijn ze met ons mee naar huis gegaan voor een lekker glas limonade. Ow ik kan jullie niet vertellen hoe ik geniet als je die koppies helemaal ziet stralen en vervolgens slurpen ze dat drinken achterover. En daar zat ik dan vervolgens op het trappetje van het huis met een stuk of 10 kinderen over me heen gehangen en gebogen het kerst verhaal voor te lezen. De kinderen letten altijd heel goed op, ze vinden het echt leuk om verhalen te horen!
Deze keer was er ook een super grappig kereltje mee, Ericje, ik denk een jaar oud en begint net een beetje te brabbelen. Hij vond het helemaal geweldig bij me, wilde alleen maar opgetild worden zat honderduit te praten en het leukst vond hij om kusjes te geven. Ik geniet nog steeds van al die kids en gelukkig genieten zij ook! Ze zijn echt amazing!!

Vrijdag 4 april was het dus mijn verjaardag, 25 jaar! Donderdag werden de voorbereidingen getroffen, we zouden twee cakes bakken maar helaas liet ons “all day, every day” electriciteitsprovider ons weer in de steek. Vervolgens had ik besloten om bij candelight een bad te nemen, lekker met een masker op, zodat ik me een keer echt schoon kon voelen. Natuurlijk vonden de meiden het ernstig grappig en die begonnen dus grapjes te maken. Vervolgens lag ik met een handdoek om in bad, met een lege fles wijn (die van de vorige bewoner was geweest) en zat saukani met een gitaar in haar nek naast me, net te doen alsof ze viool speelde en er bij te zingen! Ingrid was druk met de camera in de weer. Haha nou we hebben in ieder geval een lachwekkend avondje gehad.
Omdat ik heel graag wilde trakteren op King Salomon aan de kinderen ben ik opgebleven in de hoop dat de electriciteit terug kwam. Ik werd nog vermaakt met smsjes van mijn zusje, die vergeten was dat het tijdsverschil weg was. Zodoende was mijn verjaardags sms een uur te vroeg ;) Het duurde even maar uiteindelijk kwam de electricteit terug, maar toen de tweede cake in de oven zat was ik zo moe dat ik in de tussentijd op de bank in slaap was gevallen. Ik werd wakker van een enorme stanklucht........

De volgende dag toen ik wakker werd belde mijn papsie al :D! Daarna moesten Saukani en ik ’s ochtends naar King Salomon om de resultaten van het Choose to Wait examen van vorige week te brengen. We wilden 2 caken mee hebben omdat het veel kinderen waren, dus in alle vroegte hebben we nog een cake gebakken, omdat mijn 2e keer wel heel zwart was! Tot onze schrik moesten we voor de hele school de resultaten voorlezen. Alle kinderen van onze klas kregen een certificaat of value (zie foto) Vervolgens hebben we onze eigen groep gezegd naar het klaslokaal te gaan omdat ik jarig was, deze mededeling resulteerde natuurlijk in een “Happy Birthday madame Chariesja” uit de mond van 200 kids! Gaaf hoor!
Nadat we onze eigen klas voorzien hadden van cake en balonnen zijn we op pad gegaan naar de kidsclub van Amlew. Hier hebben we snoepjes uitgedeeld en verder het gewone kinderprogramma gedaan.

In de middag waren er even wat frustratiepuntjes, maar gelukkig toen ik thuiskwam was daar iemand die me er meteen over heen geholpen heeft! Gideon, onze ‘buur’jongen, hij wilde mij feliciteren met mijn verjaardag op de traditionele Zambiaanse manier. Dus had hij bij Ingrid een emmer water geregeld om mij nat te gooien! Gelukkig had Ingird mij even gewaarschuwd, dus terwijl het kereltje om het hoekje stond te wachten ben ik om gelopen en probeerde ik em van achteren aan te vallen met een emmer water. Helaas hadden zijn vriendjes me gezien, zodoende onstond er een watergevecht en waren we uiteindleijk allebei drijfnat! Thanks Gideon! Om me weer aan het lachen te maken en de frustraties te laten vergeten :) Ingrid trakteerde mij ’s avonds op een lekker etentje in een echt mooi restaurant. Dus we zijn lekker uiteten geweest met z’n drieen! Heb echt genoten! Van Saukani heb ik een mooie Zambiaanse rok gekregen en een armband! Verder heb ik mijn verjaardag nog niet echt gevierd met de andere collega’s. Saukani word over 2 weken ook 25, dus volgende week vrijdag vieren we samen onze 50ste verjaardag voor de collega’s!

En het feit dat we dan allebei nu 25 worden zet je toch wel aan het nadenken he! Ik met mijn relatief luxe leventje in Holland en Saukani met haar soms toch wel moeilijke leven in Zambia. Het had zomaar andersom kunnen zijn he?! En als ik dan naar ons beider leven kijk denk ik wie is er nou echt rijker?
Ik heb de afgelopen maanden veel van Saukani geleerd en ook van andere mensen die ik hier tegenkom. Eigenlijk is het wel heel erg grappig, je gaat hier heen met het idee dat jij die mensen daar in Afrika wel eens even gaat helpen. En dan zit je hier en dan merk je eigenlijk dat de mensen hier jou helpen! Ze helpen me door zonder dat ze het zelf merken een spiegel voor te houden. Allereerst laten ze me zien dat God ons mensen nog steeds niet vergeten is. Met Sau had ik laatst een gesprek hierover. Zij heeft veel problemen met haar aardse vader, is uit huis gezet/gegaan (lang verhaal wat ik hier niet op wil zetten) maar uiteindelijk zat ze zonder spullen in een eigen kamertje dat ze huurt! Ik heb de allerliefste aardse papa die er is (sorry voor de andere die denken dat die hem hebben ;))..... Als je in Sau haar leven kijkt zie je dat God zichzelf aan haar veel meer openbaart dan aan mij, soms in hele concrete dingen door mensen op haar pad te sturen die haar kleren geven, of geld voor haar kraam, of gewoon simpel wat eten. Soms gewoon tijdens het bijbellezen of gebed dat ze het gevoel heeft dat God tot haar spreekt.
Voor mij klinkt dit dan wel eens wat wazig, want ik ervaar dat niet zo regelmatig. Toen we het daar van de week eens over hadden, kwam ik eigenlijk tot de conclusie dat onze Hemelse Papa dus gewoon op de plek is waar Hij het hardst nodig is. Ik ga met mijn zorgen veel naar mijn paps en mams, daar praat ik mee, die beuren me op etc en dat is ook prima! Ik geloof en dat besef ik me steeds meer dat God je o.a. daarvoor ook je ouders heeft gegeven. Sau heeft die mogelijkheid niet en gaat veel meer in gebed en vervolgens helpt God! Voor mijzelf is dat wel gaaf om te zien en het maakt mijn geloof alleen maar sterker.

Een ander punt is dat ik in Nederland veel geklaagd heb over mijn beroep, getwijfeld of ik niet wat anders moest gaan doen omdat ik me niet nuttig genoeg voelde etc, dat ik meer wilde kunnen doen voor mensen... De mensen hier hebben geen baan en zouden heel blij zijn met welk baantje dan ook. Daarnaast heb ik heel sterk geleerd dat het er ook helemaal niet om gaat wat je doet, maar dat het gaat om de manier waarop je het doet, helemaal in beroepen waarbij je met mensen werkt! Ik dacht altijd dat ik me helemaal nuttig zou voelen als ik zou werken voor de mensen in Afrika, want die hadden mijn hulp echt nodig. Als ik nu kijk dan is dat eigenlijk een mooie illusie. Als ik hier ’s ochtends mokkend uit mijn bed stap voel ik me ook niet nuttig, dan zie ik alleen maar de dingen die niet gaan zoals ik het wil. Maar als ik mijn bed uit stap met het idee dat ik uit de dag ga halen wat er in zit, en dat ik mezelf dienstbaar wil opstellen voor de mensen waarmee ik ga werken, dan ziet de dag er opeens heel anders uit. Dan zie ik wel dat lachende koppie van een klein kindje, of een dankbare blik van iemand die wat eten ontvangt, of een vrolijk hoofd van een jongere die het geweldig vind dat je gedag zegt.
Het klinkt misschien heel simpel, maar voor mij zijn het wel eye-openers die mij doen beseffen dat ik niet zo ontevreden moet zijn met wat ik heb, maar dat ik er van moet genieten. En het belangrijkste is dat ik niet een hele wereld kan veranderen, en als ik mijn oog alleen maar op de grote dingen gericht houd veranderd er zeker niks. Ik leer hier echt om naar de kleine dingen te kijken, en als je dat doet dan zie je zoveel, waardoor je wel het gevoel hebt dat er veel veranderd! Het veranderd in ieder geval jezelf van een ontevreden in een tevreden persoon die kan genieten!

Als ik dit nou weer zo zit te schrijven, dan vind ik het weer jammer dat ik jullie hier niet even mee kan laten kijken. Het is toch heel anders om te lezen dan om het zelf te ervaren, maar ik hoop toch dat jullie er wat van mee kunnen nemen voor jullie eigen leven :)!
Ik ga snel stoppen, want dit is weer een veel te lang verhaal geworden! Mensen bedankt voor al jullie support tijdens mijn verlijf hier, ik geniet ervan!

Liefs Charissa